دلنوشته های بهناز

معصومانه ترین عشق،
ای سرو ِجانِ من
خاموش، به پایت نشستن است....
وز ،سوز و باد خزان عمر
شنیدن ِفریادِ
پرز درد، صنوبر است.....
ای باغبان ، ز چه رو بی تفاوتی
از شیون اش
که پُر ز آوای مُردن است؟
خیز و دور کن ،
این ساز مرگ را
از جان عاشقِ بیدی که
به گلشن است....
خاموشی درخت
، تفسیر خواب نیست
ِمِهری ست که از دشمن جانش
، به پیکر است
آغوش سایه‌ی تبر‌ی ،
پُر وصال مرگ
جا مانده ای ،که
به جانش ، چو اخگر است...خرّم